Afgelopen zondag waren Li en ik uitgenodigd op een traditioneel Javaans huwelijk. Normaal gezien zouden we de tempel van Prambanan bezoeken, maar die zal nog wel even blijven staan. Dus vertrokken we in onze beste kleren met de becak naar de zaal waar het feest zou plaatsvinden van 11.00 tot 13.00u.

Eenmaal aangekomen bleken we natuurlijk de enige blanken te zijn die voor dit feest waren uitgenodigd. Dus er werden weer de nodige stiekeme foto’s van ons genomen. Aan de inkom stand er aan twee kanten een soort van brievenbus met daarnaast een vrouw. In deze brievenbus kan je je enveloppe met geld voor het koppel kwijt en na je donatie krijg je van de vrouw een huwelijksgeschenkje. In dit geval: een asbak in de vorm van een koe :) beeldig!

Eenmaal deze drempel gepasseerd werd het er voor ons niet makkelijker op. Binnen stonden namelijk de families van het koppel op een rijtje, de familie van de man, Agus (die ons had uitgenodigd) links en rechts deze van de vrouw. omdat we natuurlijk niemand van de grootouders en broers en zussen van de ouders kenden was het een beetje gokken wiens hand we hier moesten schudden.

Handen schudden doen ze blijkbaar ook niet, het is de bedoeling dat je je handen tegen mekaar houdt en voor de persoon gaat staan met je vingers naar hem gericht, deze zal dan met beide handen over die van jou strijken totdat deze ook weer met de handpalmen tegen mekaar zijn gedrukt. Dan maak je beide een buiginkje met je hoofd. Gelukkig konden we spieken bij onze voorgangers hoe het allemaal moest :) en mensen waren er genoeg. 600 personen waren uitgenodigd, maar er werden 1200 personen verwacht. Het is hier blijkbaar gebruikelijk dat de genodigden ook hun gezin of vrienden meenemen.

Toen we de familie voorbij waren, volgden we de rode loper tot achteraan in de zaal. Daar stond het koppel dan, volledig in de traditionele Javaans kledij, al meer dan 3 uur handjes te schudden. Haar ouders stonden links van het koppel en die van hem rechts. Iedereen draagt tijdens een trouwfeest een dikke laag make-up en ook voor de mannen wordt er geen uitzondering gemaakt. De mensen doen er hier alles aan om er ‘blank’ uit te zen.

Nadat we het echtpaar proficiat hadden gewenst, heeft bijna iedere aanwezige ons eten aangeboden. Eten vinden ze hier nu eenmaal zeer belangrijk zolang het maar zoet of gefrituurd is. In de feestzaal stonden er dan ook een stuk of 10 verschillende eetstalletjes zodat er niemand aan een snack ontbrak. Met een gevulde maag en een feestzaal die ook steeds voller werd door de massa mensen die nog steeds toestroomden zijn we terug naar huis vertrokken.

Voila, dat was het weer voor vandaag :) even voor alle duidelijkheid: ik heb ook mijn tweede aardbeving overleefd en er weeral niets van gemerkt.

X!