Heyla :)

De nacht van maandag op dinsdag heb ik dus de homestay gedaan. Ik ben met een freelance gids die in opleiding is op de scooter vertrokken naar Borobudur, waar zij woont. Een uur lang rijden (40 km) tegen 70 of 80 per uur.. ik was blij toen we eindelijk in haar huis aankwamen. Rijk is haar familie niet, haar vader is leerkracht in een schooltje, en die verdienen hier heel weinig. Wanneer je dan nog eens 5 kinderen moet onderhouden, schiet er natuurlijk niet meer veel over. Maar vriendelijk en hartelijk zijn de mensen hier wel (net zoals bijna iedere Indonesiër).

Het huis was heel simpel en telde 5 kamers waarvan enkel de soort van inkom geverfde muren had. De andere kamers niet. Nergens was er een plafond te bespeuren en kon je gewoon recht tegen het dak aan kijken. Ook van deuren was er geen sprake, de deuropeningen zijn hier gewoon afgesloten met doeken.

Haar huis ligt vlak bij de rijstvelden, hier zijn we dus een wandelingetje gaan maken, nadat Ayik (lees ai) had gebeden. Ze is een erg gelovige moslim en bid dus 5 keer per dag (om 4u, 12u, 15u, 18u en 19u).

Na onze wandeling in het rijstveld zijn we in een lokale warung (eetstalletje) gaan eten en hebben we de moskee bezocht omdat Ayik haar avond gebed moest gaan doen. Gelukkig duren de bezoeken hier aan de moskee slechts 10 minuten. Daarna zijn we terug naar huis gegaan en heb ik aan haar moeder gevraagd of ze bij mij kerokan wilde uitvoeren.

Kerokan is een soort van oosterse techniek die gebruikt wordt bij zieke mensen. Ze wrijven eerst olie op je rug en daarna wordt er met een muntstuk over je rug gewreven zodat er verschillende rode strepen ontstaan. Hoe roder deze strepen zijn, hoe zieker je bent. Kerokan zou op deze manier de wind uit je lichaam laten waardoor je je terug beter voelt. Ik heb hier al vaak mensen op straat zien lopen met rode strepen in hun nek. Eerst dacht ik dat ze mishandeld waren of zo (het ziet er namelijk nog al pijnlijk uit) maar het blijkt dus de traditionele geneeskunde te zijn. De eerste keer dat ik van kerokan hoorde was ik hier erg nieuwsgierig naar en vermits de moeder van Ayik hier erg bedreven in is, was het voor mij de perfecte gelegenheid om eens uit te testen :)

Het resultaat: mijn rug die vol met rode strepen staat. Het ziet er op de foto’s nogal pijnlijk uit, maar ik heb er geen last van gehad en vond het ook absoluut niet pijnlijk om te doen. Na de kerokan voelde ik mij heel erg ontspannen, dus ik denk wel dat het misschien nog wel gezond is om te doen, de rode strepen moet je der maar bijnemen :) (die zijn na 2 dagen ook weer weggegaan).

De volgende dag zijn we naar een Belgische vrouw gegaan, Wendy, die hier in de buurt woont en 3 villa’s verhuurd. De nonkel van Ayik werkt voor haar, dus die kwam ook gezellig mee. Met Wendy zijn we in de streek rond de tempel van Borobudur gaan fietsen. Door de rijstvelden, kleine dorpjes, bananenbomen en langs de berg af die hier ‘slapende buddha’ wordt genoemd (omdat de bergrug ook deze vorm heeft). In de verte kon ik de Merapi vulkaan zien roken. Ook op de weg naar Borobudur zie je nog waar de lava van de vorige uitbarsting heeft gestroomd. Er staan verschillende huizen leeg waarbij de lavastroom het huis voor de helft heeft bedolven.

Voila :) dat waren mijn twee dagen homestay die super snel voorbij zijn gegaan. Ik ben door familie uitgenodigd om nog eens op bezoek te komen en misschien ga ik dit ook doen, dan kunnen we de berg (slapende buddha) oprijden met de scooter.

Gisteren (woensdag) heb ik met Made en Mie gekookt voor het kookboek zodat ik de gerechten kon opschrijven en Mie foto’s van de gerechten kon nemen voor het kookboek. En ons resultaat hebben we daarna lekker opgegeten met een deel van de ViaVia staff :)

Dat waar weer alles voor nu, binnenkort horen jullie weer van me.

Dikke zoewn, veel liefde en zonneschijn uit de tropen X!