Dag iedereen :)

Het is alweer even geleden, dus ik dacht dan nog maar eens iets te schrijven. Er is hier niet meer zo veel gebeurd en tegelijkertijd toch ook weer wel. Ik heb namelijk geen grote monumenten of zo meer bezocht, maar ik ben wel heel hard aan het werken geweest aan mijn thesis en het kookboek. Ondertussen volgen Li en ik hier verschillende trainingen mee, ontmoeten we nieuwe mensen en ontdekken we weer nieuwe dingen over de Javanen.

Maar een van de belangrijkste dingen die er afgelopen week zijn gebeurd is onze verhuis. Na een maand in de ViaVia Guesthouse te zijn verbleven, werd het voor ons tijd om te verhuizen naar andere kamers. Op deze manier heeft de Guesthouse meer ruimte om toeristen onder te brengen. Het hoogseizoen komt er aan dus het zal zeker nodig zijn.

Waar zitten wij dan nu? Bij een soort van tante van Dita (een meisje dat in de ViaVia werkt). Het is niet echt een tante, maar hoe de families hier in mekaar zitten zou ik helemaal niet weten. Het begrip familie wordt hier namelijk heel ruim gezien en zelfs de zus van je aangetrouwde nicht is hier (bij wijze van spreken) nog steeds familie.

Haar naam is Wiwit en ze heeft een man en twee kinderen. De hele eerste verdieping van haar (naar Javaanse normen) zeer groot huis, wordt verhuurd. Li en ik huren hier sinds een paar dagen 2 kamers. Het ziet er hier allemaal heel erg proper en normaal uit, maar de eerste nacht had toch een aantal verassingen in petto voor mij.

Zo hebben de mensen hier in plaats van een waakhond een uil aan een koordje hangen. Ik dacht dat uilen alleen “oe oe” deden, dus stond er dan ook van versteld dat de uil die wij hier in huis hebben een verschrikkelijke krijs kan produceren. Wanneer het beestje nog maar iets ziet of hoort is het de volgende 10 minuten niet meer stil. Toch is dit niet het enige lawaai waar ik ’s nachts last van heb. Er blijkt hier namelijk op 200 meter van ons huis een moskee met een minaret (gigantische luidsprekers inclusief) te liggen. Iedere ochtend om half 5 stipt beginnen ze te zingen voor het volle kwartier en ook onze uil doet lustig mee. Even later kan ik terug gaan slapen, terwijl de moslim-bevolking van Yogyakarta al aan zijn dagtaken begint. Ik vraag mij af of de mensen hier niet lijden aan een chronisch slaaptekort.

De eerste keer toen ik in de badkamer kwam, was ik op zoek naar de douche. Die is er dus niet. Ik was me nu met behulp van een soort schep emmertje en water uit een bak :) heel vreemd, maar lekker fris. En ja, zo was het vroeger bij ons ook eh, dus ik zal het wel overleven.

Maandag avond ga ik waarschijnlijk een homestay doen bij een Indonesische familie. Dit zal zeker nog een interessante ervaring worden, dus ik hou jullie nog op de hoogte :)

Voor de rest gaat alles hier zijn gewone gangetje en heb ik het nog steeds naar mijn zin. Eind april is Lucas hier en vertrekken we samen op vakantie in Bali, ik kijk er al naar uit :)

Heel veel groetjes, zon en liefde en tot snel weer!

Dikke zoewn XXX