Beste vriendjes, vriendinnetjes en familieleden :)

Afgelopen week heb ik niet stilgezeten. Dinsdag hadden Li en ik een afspraak met een meisje dat hier in Yogyakarta geboren en getogen is, maar nu in Jakarta woont. We zouden haar ontmoeten in Kota Gede, ook wel het zilverdorp genoemd. Kota Gede is een deel van Yogyakarta waar vroeger het paleis van de koning was en dat sinds 1930 bekend staat voor zijn zilver industrie. Li en ik waren van zin om tot daar te fietsen. Iedereen verklaarde ons voor zot. De meeste wisten ons te vertellen dat het wel een half uur fietsen van de ViaVia was. Op 10 minuten waren we daar. De buurt zelf stelde niet veel voor, overal waren winkeltjes en galerijen waar min of meer dezelfde dingetjes werden verkocht. Ani heeft ons meegenomen naar een galerij waar vrienden van haar werkten. Hier konden we zien hoe ieder juweeltje stuk voor stuk met de hand werd gemaakt zelfs de kleinste krulletjes en frulletjes werden in een snel tempo ineengeknutseld.

Donderdag hebben we samen met een koppel Nederlanders de ViaVia kookles gevolgd. Deze wordt gegeven door Made, de vrouw die samen met mij aan het kookboek werkt. We zijn ’s morgens te voet vertrokken naar een van de lokale marktjes. Hier hebben we alle nodige ingrediënten gemaakt die nodig waren om de gerechten klaar te maken. De lokale markt is een hele beleving want je ziet en ruikt er steeds nieuwe dingen. Kippen liggen hier gewoon open en bloot uitgestald (niet erg hygiënisch bij deze temperaturen vrees ik) en worden in stukken gekapt. Koeienmagen, darmen, kippenpootjes … je kan het zo gek niet bedenken, maar van het vlees gaat er weinig verloren. De geur moet je er maar bij nemen. Al de vrouwtjes (want klein zijn ze hier wel) die op de markt werken gaan meestal gekleed in de kleurrijke traditionele Javaanse kledij. Wanneer de markt tegen het einde loopt, gooien ze hun producten samen in een grote rieten mand die ze vervolgens met een omslagdoek op hun heup vastbinden. Ik heb al vaker verwonderd gekeken naar de zo fragiel uitziende oudere vrouwtjes die met zo’n gigantische mand naar huis sloffen.

Vrijdag stond er de Kali Code walk op het programma. Deze wandeling voert ons langs de oevers van de Code rivier en doorheen de dichtbebouwde armenwijk. Aan de ene zijde van de rivier woont namelijk de armere Indonesische die vooral handenarbeid verricht. De meeste mensen die hier wonen maken tofu, rijden met de becak (het openbaar vervoersmiddel vergelijkbaar met een Indische Riksja) of verkopen eten in kleine, verplaatsbare voedselstalletjes oftewel warungs. Aan de andere zijde van de rivier is een hoge muur opgetrokken, achter deze muur wonen de rijkere Indonesiërs.

We gingen samen op stap met een Brits koppel dat een klein meisje van bijna 2 jaar bij zich had. Dit meisje had met haar blonde krulletjes veel bekijks bij de lokale bevolking. Hele families kwamen op straat kijken naar de ‘boulés’ (de blanken). Vele kindjes hebben een heel deel van de tocht achter ons aan gelopen, om vervolgens, wanneer je omkeek, giechelend weg te rennen.

Op de plekjes die er naast het weggetje nog vrij waren, zagen we heel veel gevlochten kooien met grote hanen er in. Hanengevechten zijn onder de Javanen nog een heel populaire ‘sport’. Doordat de bewoners van deze buurt het niet breed hebben, zijn er op verschillende plaatsen openbare WC’s/douches terug te vinden. Ook de krant wordt hier achter glazen ramen gestoken zodat heel de buurt hem gratis kan lezen. Ook is hier, net zoals in de stad, een systeem van burgerwacht opgesteld. Iedere avond zitten een paar mannen van de wijk in hutjes die verdeeld geplaatst zijn over de regio om hier de wacht te houden. Op deze manier wordt de buurt beschermd tegen dieven en worden mensen gewaarschuwd wanneer er bijvoorbeeld iemand is gestorven. Op het einde van de tocht hebben we een becak naar huis genomen om hier onze foto’s te bekijken die een voor een prachtig zijn :)

Zaterdag was een van de meest interessante dagen van de week. Om 6.30u ’s ochtends zijn we met zo’n 200 leerlingen van tussen de 12 en 14 jaar en een stuk of 10 toeristen vertrokken richting Borobudur. Zij zouden op deze manier hun Engels met ons oefenen en tegelijkertijd leren over onze verschillende culturen. Jammer genoeg was het enige Engels dat de studenten konden spreken een paar ingeoefende zinnetjes. Het antwoord dat we hierop gaven leken ze meestal niet te begrijpen. Ondertussen werden we door hele groepen studenten gefilmd en gefotografeerd alsof we een uitgestorven diersoort waren. Het meest frappante aan heel de zaak was dat zelfs hun leerkrachten Engels geen degelijke conversatie met ons konden aangaan.

We zijn dan maar vertrokken richting Borobudur. De zeteltjes in de bussen zijn hier overigens aangepast aan de Indonesische maten waardoor Li en ik lekker tegen elkaar aangeplakt zaten. Ondertussen werd er dan nog eens Indonesische karaoke opgezet in de bus en kon onze dag helemaal niet meer stuk :D in de buurt van Borubudur zouden we blijkbaar eerst nog op bezoek gaan in een van de meest prestigieuze militaire scholen van Java. De discriminatie tussen mannen en vrouwen wordt hier duidelijk al van op jonge leeftijd ingeprent. Wanneer je een mannelijke student tegen kwam, moest je naar hem salueren, bij vrouwen werd dit blijkbaar niet als nodig geacht… je begint je dan toch een beetje minderwaardig te voelen.

Uiteindelijk kwamen we aan bij Borobudur. In dit dorp ligt er een prachtige boeddhistische tempel, boven op een heuvel gebouwd en te midden van het oerwoud. De tempel van Borobudur behoort tot de Werelderfgoedlijst van UNESCO en trekt nog steeds vele pelgrims en toeristen aan. We kregen aan de inkom een sarung aan (een soort omslagdoek/rok) omdat je anders het heiligdom niet mag betreden. Vervolgens konden we anderhalf uur genieten van de tempel en het wondermooie uitzicht. Om 6u ’s avond waren we terug thuis en zijn we snel gaan eten en slapen. Li en ik waren doodop :)

Voila :) dat was het alweer voor vorige week. Volgende keer hopelijk weer meer van dat. Ik zou nog even willen vermalden dat ik een soort van filmpje op YouTube heb gezet met traditionele Javaans gamelan-muziek zodat je je helemaal kan inleven in Indonesië. De link is:

http://www.youtube.com/watch?v=vyugcCNQGxI

Heel veel zonnige groetjes en liefs vanuit Indonesië,

Ik mis jullie en België steeds meer (en zeker het eten)

X Laura