Javaanse bruiloft

Afgelopen zondag waren Li en ik uitgenodigd op een traditioneel Javaans huwelijk. Normaal gezien zouden we de tempel van Prambanan bezoeken, maar die zal nog wel even blijven staan. Dus vertrokken we in onze beste kleren met de becak naar de zaal waar het feest zou plaatsvinden van 11.00 tot 13.00u.

Eenmaal aangekomen bleken we natuurlijk de enige blanken te zijn die voor dit feest waren uitgenodigd. Dus er werden weer de nodige stiekeme foto’s van ons genomen. Aan de inkom stand er aan twee kanten een soort van brievenbus met daarnaast een vrouw. In deze brievenbus kan je je enveloppe met geld voor het koppel kwijt en na je donatie krijg je van de vrouw een huwelijksgeschenkje. In dit geval: een asbak in de vorm van een koe :) beeldig!

Eenmaal deze drempel gepasseerd werd het er voor ons niet makkelijker op. Binnen stonden namelijk de families van het koppel op een rijtje, de familie van de man, Agus (die ons had uitgenodigd) links en rechts deze van de vrouw. omdat we natuurlijk niemand van de grootouders en broers en zussen van de ouders kenden was het een beetje gokken wiens hand we hier moesten schudden.

Handen schudden doen ze blijkbaar ook niet, het is de bedoeling dat je je handen tegen mekaar houdt en voor de persoon gaat staan met je vingers naar hem gericht, deze zal dan met beide handen over die van jou strijken totdat deze ook weer met de handpalmen tegen mekaar zijn gedrukt. Dan maak je beide een buiginkje met je hoofd. Gelukkig konden we spieken bij onze voorgangers hoe het allemaal moest :) en mensen waren er genoeg. 600 personen waren uitgenodigd, maar er werden 1200 personen verwacht. Het is hier blijkbaar gebruikelijk dat de genodigden ook hun gezin of vrienden meenemen.

Toen we de familie voorbij waren, volgden we de rode loper tot achteraan in de zaal. Daar stond het koppel dan, volledig in de traditionele Javaans kledij, al meer dan 3 uur handjes te schudden. Haar ouders stonden links van het koppel en die van hem rechts. Iedereen draagt tijdens een trouwfeest een dikke laag make-up en ook voor de mannen wordt er geen uitzondering gemaakt. De mensen doen er hier alles aan om er ‘blank’ uit te zen.

Nadat we het echtpaar proficiat hadden gewenst, heeft bijna iedere aanwezige ons eten aangeboden. Eten vinden ze hier nu eenmaal zeer belangrijk zolang het maar zoet of gefrituurd is. In de feestzaal stonden er dan ook een stuk of 10 verschillende eetstalletjes zodat er niemand aan een snack ontbrak. Met een gevulde maag en een feestzaal die ook steeds voller werd door de massa mensen die nog steeds toestroomden zijn we terug naar huis vertrokken.

Voila, dat was het weer voor vandaag :) even voor alle duidelijkheid: ik heb ook mijn tweede aardbeving overleefd en er weeral niets van gemerkt.

X!

homestay bij Ayik

Heyla :)

De nacht van maandag op dinsdag heb ik dus de homestay gedaan. Ik ben met een freelance gids die in opleiding is op de scooter vertrokken naar Borobudur, waar zij woont. Een uur lang rijden (40 km) tegen 70 of 80 per uur.. ik was blij toen we eindelijk in haar huis aankwamen. Rijk is haar familie niet, haar vader is leerkracht in een schooltje, en die verdienen hier heel weinig. Wanneer je dan nog eens 5 kinderen moet onderhouden, schiet er natuurlijk niet meer veel over. Maar vriendelijk en hartelijk zijn de mensen hier wel (net zoals bijna iedere Indonesiër).

Het huis was heel simpel en telde 5 kamers waarvan enkel de soort van inkom geverfde muren had. De andere kamers niet. Nergens was er een plafond te bespeuren en kon je gewoon recht tegen het dak aan kijken. Ook van deuren was er geen sprake, de deuropeningen zijn hier gewoon afgesloten met doeken.

Haar huis ligt vlak bij de rijstvelden, hier zijn we dus een wandelingetje gaan maken, nadat Ayik (lees ai) had gebeden. Ze is een erg gelovige moslim en bid dus 5 keer per dag (om 4u, 12u, 15u, 18u en 19u).

Na onze wandeling in het rijstveld zijn we in een lokale warung (eetstalletje) gaan eten en hebben we de moskee bezocht omdat Ayik haar avond gebed moest gaan doen. Gelukkig duren de bezoeken hier aan de moskee slechts 10 minuten. Daarna zijn we terug naar huis gegaan en heb ik aan haar moeder gevraagd of ze bij mij kerokan wilde uitvoeren.

Kerokan is een soort van oosterse techniek die gebruikt wordt bij zieke mensen. Ze wrijven eerst olie op je rug en daarna wordt er met een muntstuk over je rug gewreven zodat er verschillende rode strepen ontstaan. Hoe roder deze strepen zijn, hoe zieker je bent. Kerokan zou op deze manier de wind uit je lichaam laten waardoor je je terug beter voelt. Ik heb hier al vaak mensen op straat zien lopen met rode strepen in hun nek. Eerst dacht ik dat ze mishandeld waren of zo (het ziet er namelijk nog al pijnlijk uit) maar het blijkt dus de traditionele geneeskunde te zijn. De eerste keer dat ik van kerokan hoorde was ik hier erg nieuwsgierig naar en vermits de moeder van Ayik hier erg bedreven in is, was het voor mij de perfecte gelegenheid om eens uit te testen :)

Het resultaat: mijn rug die vol met rode strepen staat. Het ziet er op de foto’s nogal pijnlijk uit, maar ik heb er geen last van gehad en vond het ook absoluut niet pijnlijk om te doen. Na de kerokan voelde ik mij heel erg ontspannen, dus ik denk wel dat het misschien nog wel gezond is om te doen, de rode strepen moet je der maar bijnemen :) (die zijn na 2 dagen ook weer weggegaan).

De volgende dag zijn we naar een Belgische vrouw gegaan, Wendy, die hier in de buurt woont en 3 villa’s verhuurd. De nonkel van Ayik werkt voor haar, dus die kwam ook gezellig mee. Met Wendy zijn we in de streek rond de tempel van Borobudur gaan fietsen. Door de rijstvelden, kleine dorpjes, bananenbomen en langs de berg af die hier ‘slapende buddha’ wordt genoemd (omdat de bergrug ook deze vorm heeft). In de verte kon ik de Merapi vulkaan zien roken. Ook op de weg naar Borobudur zie je nog waar de lava van de vorige uitbarsting heeft gestroomd. Er staan verschillende huizen leeg waarbij de lavastroom het huis voor de helft heeft bedolven.

Voila :) dat waren mijn twee dagen homestay die super snel voorbij zijn gegaan. Ik ben door familie uitgenodigd om nog eens op bezoek te komen en misschien ga ik dit ook doen, dan kunnen we de berg (slapende buddha) oprijden met de scooter.

Gisteren (woensdag) heb ik met Made en Mie gekookt voor het kookboek zodat ik de gerechten kon opschrijven en Mie foto’s van de gerechten kon nemen voor het kookboek. En ons resultaat hebben we daarna lekker opgegeten met een deel van de ViaVia staff :)

Dat waar weer alles voor nu, binnenkort horen jullie weer van me.

Dikke zoewn, veel liefde en zonneschijn uit de tropen X!

verhuisd :)

Dag iedereen :)

Het is alweer even geleden, dus ik dacht dan nog maar eens iets te schrijven. Er is hier niet meer zo veel gebeurd en tegelijkertijd toch ook weer wel. Ik heb namelijk geen grote monumenten of zo meer bezocht, maar ik ben wel heel hard aan het werken geweest aan mijn thesis en het kookboek. Ondertussen volgen Li en ik hier verschillende trainingen mee, ontmoeten we nieuwe mensen en ontdekken we weer nieuwe dingen over de Javanen.

Maar een van de belangrijkste dingen die er afgelopen week zijn gebeurd is onze verhuis. Na een maand in de ViaVia Guesthouse te zijn verbleven, werd het voor ons tijd om te verhuizen naar andere kamers. Op deze manier heeft de Guesthouse meer ruimte om toeristen onder te brengen. Het hoogseizoen komt er aan dus het zal zeker nodig zijn.

Waar zitten wij dan nu? Bij een soort van tante van Dita (een meisje dat in de ViaVia werkt). Het is niet echt een tante, maar hoe de families hier in mekaar zitten zou ik helemaal niet weten. Het begrip familie wordt hier namelijk heel ruim gezien en zelfs de zus van je aangetrouwde nicht is hier (bij wijze van spreken) nog steeds familie.

Haar naam is Wiwit en ze heeft een man en twee kinderen. De hele eerste verdieping van haar (naar Javaanse normen) zeer groot huis, wordt verhuurd. Li en ik huren hier sinds een paar dagen 2 kamers. Het ziet er hier allemaal heel erg proper en normaal uit, maar de eerste nacht had toch een aantal verassingen in petto voor mij.

Zo hebben de mensen hier in plaats van een waakhond een uil aan een koordje hangen. Ik dacht dat uilen alleen “oe oe” deden, dus stond er dan ook van versteld dat de uil die wij hier in huis hebben een verschrikkelijke krijs kan produceren. Wanneer het beestje nog maar iets ziet of hoort is het de volgende 10 minuten niet meer stil. Toch is dit niet het enige lawaai waar ik ’s nachts last van heb. Er blijkt hier namelijk op 200 meter van ons huis een moskee met een minaret (gigantische luidsprekers inclusief) te liggen. Iedere ochtend om half 5 stipt beginnen ze te zingen voor het volle kwartier en ook onze uil doet lustig mee. Even later kan ik terug gaan slapen, terwijl de moslim-bevolking van Yogyakarta al aan zijn dagtaken begint. Ik vraag mij af of de mensen hier niet lijden aan een chronisch slaaptekort.

De eerste keer toen ik in de badkamer kwam, was ik op zoek naar de douche. Die is er dus niet. Ik was me nu met behulp van een soort schep emmertje en water uit een bak :) heel vreemd, maar lekker fris. En ja, zo was het vroeger bij ons ook eh, dus ik zal het wel overleven.

Maandag avond ga ik waarschijnlijk een homestay doen bij een Indonesische familie. Dit zal zeker nog een interessante ervaring worden, dus ik hou jullie nog op de hoogte :)

Voor de rest gaat alles hier zijn gewone gangetje en heb ik het nog steeds naar mijn zin. Eind april is Lucas hier en vertrekken we samen op vakantie in Bali, ik kijk er al naar uit :)

Heel veel groetjes, zon en liefde en tot snel weer!

Dikke zoewn XXX

week 3 :)

Beste vriendjes, vriendinnetjes en familieleden :)

Afgelopen week heb ik niet stilgezeten. Dinsdag hadden Li en ik een afspraak met een meisje dat hier in Yogyakarta geboren en getogen is, maar nu in Jakarta woont. We zouden haar ontmoeten in Kota Gede, ook wel het zilverdorp genoemd. Kota Gede is een deel van Yogyakarta waar vroeger het paleis van de koning was en dat sinds 1930 bekend staat voor zijn zilver industrie. Li en ik waren van zin om tot daar te fietsen. Iedereen verklaarde ons voor zot. De meeste wisten ons te vertellen dat het wel een half uur fietsen van de ViaVia was. Op 10 minuten waren we daar. De buurt zelf stelde niet veel voor, overal waren winkeltjes en galerijen waar min of meer dezelfde dingetjes werden verkocht. Ani heeft ons meegenomen naar een galerij waar vrienden van haar werkten. Hier konden we zien hoe ieder juweeltje stuk voor stuk met de hand werd gemaakt zelfs de kleinste krulletjes en frulletjes werden in een snel tempo ineengeknutseld.

Donderdag hebben we samen met een koppel Nederlanders de ViaVia kookles gevolgd. Deze wordt gegeven door Made, de vrouw die samen met mij aan het kookboek werkt. We zijn ’s morgens te voet vertrokken naar een van de lokale marktjes. Hier hebben we alle nodige ingrediënten gemaakt die nodig waren om de gerechten klaar te maken. De lokale markt is een hele beleving want je ziet en ruikt er steeds nieuwe dingen. Kippen liggen hier gewoon open en bloot uitgestald (niet erg hygiënisch bij deze temperaturen vrees ik) en worden in stukken gekapt. Koeienmagen, darmen, kippenpootjes … je kan het zo gek niet bedenken, maar van het vlees gaat er weinig verloren. De geur moet je er maar bij nemen. Al de vrouwtjes (want klein zijn ze hier wel) die op de markt werken gaan meestal gekleed in de kleurrijke traditionele Javaanse kledij. Wanneer de markt tegen het einde loopt, gooien ze hun producten samen in een grote rieten mand die ze vervolgens met een omslagdoek op hun heup vastbinden. Ik heb al vaker verwonderd gekeken naar de zo fragiel uitziende oudere vrouwtjes die met zo’n gigantische mand naar huis sloffen.

Vrijdag stond er de Kali Code walk op het programma. Deze wandeling voert ons langs de oevers van de Code rivier en doorheen de dichtbebouwde armenwijk. Aan de ene zijde van de rivier woont namelijk de armere Indonesische die vooral handenarbeid verricht. De meeste mensen die hier wonen maken tofu, rijden met de becak (het openbaar vervoersmiddel vergelijkbaar met een Indische Riksja) of verkopen eten in kleine, verplaatsbare voedselstalletjes oftewel warungs. Aan de andere zijde van de rivier is een hoge muur opgetrokken, achter deze muur wonen de rijkere Indonesiërs.

We gingen samen op stap met een Brits koppel dat een klein meisje van bijna 2 jaar bij zich had. Dit meisje had met haar blonde krulletjes veel bekijks bij de lokale bevolking. Hele families kwamen op straat kijken naar de ‘boulés’ (de blanken). Vele kindjes hebben een heel deel van de tocht achter ons aan gelopen, om vervolgens, wanneer je omkeek, giechelend weg te rennen.

Op de plekjes die er naast het weggetje nog vrij waren, zagen we heel veel gevlochten kooien met grote hanen er in. Hanengevechten zijn onder de Javanen nog een heel populaire ‘sport’. Doordat de bewoners van deze buurt het niet breed hebben, zijn er op verschillende plaatsen openbare WC’s/douches terug te vinden. Ook de krant wordt hier achter glazen ramen gestoken zodat heel de buurt hem gratis kan lezen. Ook is hier, net zoals in de stad, een systeem van burgerwacht opgesteld. Iedere avond zitten een paar mannen van de wijk in hutjes die verdeeld geplaatst zijn over de regio om hier de wacht te houden. Op deze manier wordt de buurt beschermd tegen dieven en worden mensen gewaarschuwd wanneer er bijvoorbeeld iemand is gestorven. Op het einde van de tocht hebben we een becak naar huis genomen om hier onze foto’s te bekijken die een voor een prachtig zijn :)

Zaterdag was een van de meest interessante dagen van de week. Om 6.30u ’s ochtends zijn we met zo’n 200 leerlingen van tussen de 12 en 14 jaar en een stuk of 10 toeristen vertrokken richting Borobudur. Zij zouden op deze manier hun Engels met ons oefenen en tegelijkertijd leren over onze verschillende culturen. Jammer genoeg was het enige Engels dat de studenten konden spreken een paar ingeoefende zinnetjes. Het antwoord dat we hierop gaven leken ze meestal niet te begrijpen. Ondertussen werden we door hele groepen studenten gefilmd en gefotografeerd alsof we een uitgestorven diersoort waren. Het meest frappante aan heel de zaak was dat zelfs hun leerkrachten Engels geen degelijke conversatie met ons konden aangaan.

We zijn dan maar vertrokken richting Borobudur. De zeteltjes in de bussen zijn hier overigens aangepast aan de Indonesische maten waardoor Li en ik lekker tegen elkaar aangeplakt zaten. Ondertussen werd er dan nog eens Indonesische karaoke opgezet in de bus en kon onze dag helemaal niet meer stuk :D in de buurt van Borubudur zouden we blijkbaar eerst nog op bezoek gaan in een van de meest prestigieuze militaire scholen van Java. De discriminatie tussen mannen en vrouwen wordt hier duidelijk al van op jonge leeftijd ingeprent. Wanneer je een mannelijke student tegen kwam, moest je naar hem salueren, bij vrouwen werd dit blijkbaar niet als nodig geacht… je begint je dan toch een beetje minderwaardig te voelen.

Uiteindelijk kwamen we aan bij Borobudur. In dit dorp ligt er een prachtige boeddhistische tempel, boven op een heuvel gebouwd en te midden van het oerwoud. De tempel van Borobudur behoort tot de Werelderfgoedlijst van UNESCO en trekt nog steeds vele pelgrims en toeristen aan. We kregen aan de inkom een sarung aan (een soort omslagdoek/rok) omdat je anders het heiligdom niet mag betreden. Vervolgens konden we anderhalf uur genieten van de tempel en het wondermooie uitzicht. Om 6u ’s avond waren we terug thuis en zijn we snel gaan eten en slapen. Li en ik waren doodop :)

Voila :) dat was het alweer voor vorige week. Volgende keer hopelijk weer meer van dat. Ik zou nog even willen vermalden dat ik een soort van filmpje op YouTube heb gezet met traditionele Javaans gamelan-muziek zodat je je helemaal kan inleven in Indonesië. De link is:

http://www.youtube.com/watch?v=vyugcCNQGxI

Heel veel zonnige groetjes en liefs vanuit Indonesië,

Ik mis jullie en België steeds meer (en zeker het eten)

X Laura

week 2 :)

Hallo :)

Het is weer een tijdje geleden, dus ik zal nog maar eens een korte update geven van wat hier nog allemaal is gebeurd. Om te beginnen hebben we Mie ontmoet, de uitbaatster van de ViaVia hier in Yogyakarta. Nu weten we dus duidelijk wat er hier allemaal van ons wordt verwacht. Ik zal een SWOT-analyse (sterktes, zwaktes, kansen en bedreigingen analyse) van de ViaVia in Yogyakarta moeten maken. Ook ga ik een Indonesisch kookboek schrijven, samen met de voormalige chef van de ViaVia, Made. Voor het publiceren van het kookboek zal ik waarschijnlijk ook de promotie hiervan op mij nemen.

Vorige week heb ik al hard gewerkt aan deze opdrachten, maar toch ook nog wat aan ontspanning gedaan. Woensdag avond hebben we deelgenomen aan een initiatieles Frans die aan het personeel en geïnteresseerden werd gegeven. Het was voor ons super grappis om te horen omdat de Indonesiërs sommige klanken zoals de ‘eu’ en ‘uu’ absoluut niet kunnen uitspreken.

Vrijdag hebben we ’s ochtends deelgenomen aan een ‘laughing yoga’ les. De naam verklapt natuurlijk al grotendeels wat zoiets inhoudt. We hebben met heel het personeel zotte dingen moeten doen waardoor we gigantisch hard hebben gelachen. Tussen al het lachen door waren er ook enkele ademhalingsoefeningen en we sloten af met een meditatiesessie. Die meditatie was helaas in het Bahasa Indonesia waardoor Li en ik bijna in slaap zijn gesukkeld. Het resultaat: relaxed voor de rest van de dag :)

Zondag was geen rustdag voor ons. Om 8u ’s morgens zijn we vanuit de ViaVia vertrokken richting het platteland. Met de fiets wel te verstaan (dit is hier eerder uitzondering dan regel). Hier hebben we 5u rondgefietst langs de rijst-en rietsuikervelden en tempeh leren maken (een soort koekje voor vegetariërs, gemaakt van soja-zaden, het geheel 2 dagen laten gisten/schimmelen en dan bakken in de pan). Ook heb ik rijst mogen planten en oogsten, lekker tot mijn knieën in de warme modder :) hierna zijn we op de traditionele manier bakstenen gaan maken en een boerderij gaan bezoeken. Het is heel indrukwekkend om te zien hoe hard de mensen hier werken, en zeker deze dag, het was de warmste die ik hier tot nu toe heb meegemaakt. (met alle gevolgen vandien, lees: zonneallergie ondanks het overvloedig gebruik van zonnecrème met factor 50) Li en ik zijn, toen we terug waren, lekker gaan afkoelen in het zwembad van een hotel hier in de buurt.

Gisteren heb ik ’s avonds een holebi happening bijgewoond. Er waren optredens van drag queens, gastsprekers enz. Een heel mooi initiatief gebracht door zeer sterke mensen die voor zichzelf durven opkomen. Homosexuelen hebben het hier namelijk nog moeilijker dan bij ons doordat hun geloof het niet goedkeurt. De meeste mensen die zich hier ‘outen’ worden dan ook vaak de rug toegekeerd door hun familie en er worden regelmatig holebi’s op straat in elkaar geslagen. De meeste mensen die mee in de organisatie van het evenement zaten, hadden hier thuis dan ook nog niets van gezegd (ook al waren ze niet homosexueel).

Voila :) dat was het weer voor deze keer, volgende keer meer dan dat, maar eerst nog een paar weetjes:

De politie is hier erg corrupt. Dit komt doordat je 1 000 000 rupiah moet neertellen vooraleer je agent mag worden. Dit bedrag komt ongeveer neer op een kleine 100 euro (wat hier erg veel is). Agenten doen er dus alles aan om deze ‘investering’ terug te kunnen verdienen. De toeristen laten ze hier in Yogya gelukkig meestal met rust.

Ook tampons zijn hier gigantisch duur: 10 000 Rp per stuk (ongeveer 80 cent). Geen enkele Indonesiër die zich deze dan ook kan aanschaffen.

Li en ik krijgen sinds kort Indonesische les en we hopen na drie maanden toch iets te kunnen verstaan van wat ze hier allemaal zeggen :) de taal is grammaticaal relatief gemakkelijk, maar de woorden zijn heel moeilijk te onthouden omdat je ze nergens aan kan koppelen. Toch duiken er hier en daar wat Nederlandse woordjes op: gratis, kursus, asbak, poteloot, handoek, knalpot, teh, …

De visjes die hier in plastieken bekertjes worden verkocht (zie foto’s op facebook) worden blijkbaar gebruikt in vis-gevechten. Ja inderdaad, ik had er ook nog nooit van gehoord, aan hanengevechten doen ze hier trouwens ook.

De Indonesiërs hebben meestal lange broeken en T-shirts aan, dit terwijl het hier gigantisch heet is! Waarom? Ze willen zo wit/blank mogelijk blijven en leven hier met de gedachte: hoe bruiner je bent, hoe armer..

International Woman's Day

Heylaba :) even voor alle duidelijkheid: wij zitten ver weg van tsunami's(die aan de andere kant van Indonesië waren aangekomen) dus alles is veilig hier. Voor zover ik heb gehoord waren de mensen op Papua en Maluku tijdig verwittigd, dus er zijn daar ook weinig doden of gewonden gevallen.

Gisteren hebben Li en ik in de ViaVia twee lezeingen bijgewoond. Deze werden gegeven door twee leden van The Climate Project Indonesia (TPC). Doorheen deze maand zullen er nog verschillende lezingen plaatsvinden die allemaal georganiseerd zijn voor de International Woman's Day (die 8 maart plaatsvond, maar doorheen heel de maand wordt gevierd).

De lezingen waren helaas in het Indonesisch, dus het was voor ons niet zo makkelijk te begrijpen. Gelukkig hadden de powerpoints genoeg foto's zodat we toch een globaal beeld kregen van het verhaal dat er werd verteld. De eerste presentatie was een korte inleiding over de opwarming van de aarde en de rol die de vrouwen kunnen spelen om dit tegen te gaan: vrouwen opleiden, empoweren, kindersterfte terugdringen en vruchtbaarheidsmanagement. Ook werd er nadruk gelegd op de drie Rs: reduce, reuse, recycle.

De tweede presentatie werd gegeven door Onny Gappa. Hij werkt voor de Panin bank en is regiomanager voor Sulawesi, Maluku en Papua. Deze bank doet aan maatschappelijk verantwoord ondernemen en geeft een deel van zijn opbrengsten af aan een project waarmee Onny in 1990 is gestart. Naar het voorbeeld van Singapore worden er nu ook in Indonesië zeer veel Rain Trees geplant. Dit zijn bomen die zeer snel groeien (maar enkel in landen in de buurt van de evenaar) en zeer hoge gehaltes van koolstofdioxide kunnen opnemen. Ook de president moedigt het project aan en zet op sommige plaatsen het leger in om de regenbomen te kweken en te planten.

Vandaag gaan Li en ik de hele dag werken aan onze opdracht. Ik hoop mijn interne analyse van de ViaVia vandaag af te krijgen en misschien nog wat Indonesisch te leren. Lucas heeft me namelijk bestanden doorgestuurd om te luisteren (en te herhalen). Gisteren heb ik Unit 1 geoefend, maar ik ga dit vandaag toch nog eens herhalen denkik want de woorden blijven maar moeilijk hangen :) Morgen is Mie (mijn lokale promotor) terug in de ViaVia en zullen we met haar een gesprek hebben over wat we nog meer kunnen doen in/voor de ViaVia.

groetjes en tot snel :)

X!

bezoek aan de stad: Kraton en Taman Sari

gisteren zijn Li en ik, samen met een gids van de ViaVia (Dita) het Kraton en de Taman Sari gaan bezoeken. Eerst gingen we wat geld wisselen (1 euro is ongeveer 12 000 Rupiah) en daarna eventjes naar een markt. Deze was in een gebouw van vier verdiepen, met op iedere verieping andere producten. Beneden lagen er bergen gedroogde visjes die heel erg stonken. Ook kon je hier vlees kopen dat hier al een halve dag, ongekoeld in de hitte had gelegen. Op de andere verdiepingen waren er gevlochten manden, traditionele trouwkledij, tassen, ... te koop. Het meest opvallend waren de rozen die verkocht werden. Deze worden gebruikt om op graven te leggen of bij rituele offers gelegd. Ook jasmijnbloemetjes waren te koop. Deze worden aan mekaar genaaid wanneer het nog knopjes zijn en bruiden dragen ze over het haar tijdens het huwelijk.

Na de toch wel drukke markt zijn we op weg gegaan naar het Kraton. Dit is de woning van de sultan. Yogyakarta heeft namelijk een speciale bestuurlijke status omdat zowel de sultan als de president het hier voor het zeggen hebben, terwijl dit voor de rest van Indonesië enkel de president is. De sultan woont trouwens nog steeds in het Kraton en wordt hier beschouwd als een moderne sultan omdat hij slechts 1 vrouw is getrouwd. Zijn voorgangers hadden soms tot wel 15 vrouwen en ongeveer 75 kinderen. Maar de huidige sultans heeft dus 1 vrouw en 5 dochters. Helaas geen zoon, dus het sultanaat zal waarschijnlijk op zijn jongere broer over gaan.

Na het kraton zijn we een bezoek gaan brengen aan Taman Sari. Dit is het waterkasteel van de sultan. Hier liggen drie prachtige zwembaden waar de sultan vroeger in zwom. Na het baden koos hij dan één van ijn vrouwen uit ( door hier een speciale bloem naar te gooien). Die die nacht met hem mocht gaan slapen.

alle foto's vind je terug op mijn facebook link :)

en wanneer ik nog eens ergens kom zal ik er zeker weer over schrijven.

X laura

weetjes:

In Indonesië wordt iemand soms dik genoemd, dit is eerder een soort van vaststelling en wordt hier nooit als beledigend beschouwd.

Vele indonesische vrouwen laten hun haar 'parmanent' stijlen omdat de meeste van zichzelf golvend of licht krullend haar hebben (verschillend van bv de Chinese vrouw).

de meeste mannen roken, en ook reeds op zeer jonge leeftijd. Dit wordt hier als een symbool van mannelijkheid gezien. Wanneer je als man niet rookt, denken ze dat je een janet bent.

'vogel' heeft hier twee betekenissen: 1: het beestje zelf, 2: de penis van een man.

Indonesië kent een 'moderne' moslimcultuur: vrouwen kiezen zelf voor het dragen van een hoofddoek (wordt door de meesten niet gedragen) en er wordt door de meeste ook geen 5 keer per dag gebeden (door sommigen zelfs nooit).

Er wordt in het openbaar niet gekust, handen vasthouden mag wel, maar daar is het toch te warm voor :)

bijna iedereen loopt hier met een gigantische nokia of htc rond en ik heb ook al mensen gezien mer meer dan 1 (zelfs 5) GSM's, vraag me niet waarom :)

de afbeelding van het mannetje met zijn grote ogen en zijn tong uit zijn mond (die je op vele foto's terug ziet) is die van de beschermer van het huis, of tempel waar hij op staat. Hij symboliseert ook trouw. Hij was vroeger namelijk een slechte reus die op een dag besloot zichzelf te bekeren en terug goed te worden. Hij stelde aan shiva voor om zijn bewaker te worden, maar shiva vertrouwde dit voor geen meter. De reus vroeg aan shiva wat hij kon doen om zijn trouw te bewijzen waarop shiva antwoorde dat hij hiervoor zichzelf moest opeten. De reus begon vervolgens zichzelf op te eten, maar zijn eigen hoofd eten lukte natuurlijk niet. Voor hij stierf dankte shiva hem voor zijn trouw (een luttele troost). En de reus werd de beschermer van hem. Hij wordt steeds afgebeeld onder lichaam en met enkel een hoofd (omdat de rest er ook niet meer is).

arrival :)

dag vriendjes en vriendinnetjes :)

zoals jullie nu ondertussen wel allemaal zullen weten woon ik vanaf nu voor een tijdje in Indonesië. Wat ga ik daat doen? een marketingplan uitwerken voor de ViaVia in Yogyakarta (op internet zal je wel terugvinden wat ViaVia's voor dingen zijn). ik ben en werk hier niet alleen, Li, een meisje dat milieumanagement aan de hogeschool van Gent studeert is met me meegegaan. maandag 7 maart ben ik om 3u 's ochtends vertrokken in leuven. hoe mijn reis is verlopen kan je hieronder verder lezen.

7 maart heb ik eerst ziek in bed gelegen, ik zal de gore details jullie besparen, maar de nieuwsgierigen kunnen altijd bij mijn liefste schat terecht die jullie (waarschijnlijk lichtjes overdreven en met veel plezier) alles zal vertellen :) dus ja.. om drie uur gaat dan die wekker en dan zijn we naar brussel vertrokken waar ik het met veel pijn in het hart afscheid heb moeten nemen van mijn beste vriendje en vriendinnetje (met de nodige traantjes).

dan om een saaie en lange reis kort te houden:

brussel - frankfurt

frankfurt - taipei

taipei - jakarta

jakarta - Yogyakarta

ongeveer 38u later ben ik dan aangekomen in de ViaVia van Yogyakarta :) hier hebben we al heel wat werknemers ontmoet waarvan ik slechts een paar namen heb onthouden (rojo, u-ut, udji) de mensen lijken hier allemaal heel erg op mekaar :) en hun moeilijke namen maken het er niet makkelijker op..

de Indonesiërs zijn super vriendelijke en behulpzame mensen. ze zijn ook continu aan het lachten en dat werkt aanstekelijk :) een paar gekke dingen die ons zijn opgevallen: 'oudere' vrouwtjes krijgen voorrang wanneer je bij het wc staat aan te schuiven. de wc's zijn overigens vaak van die franse toiletten, degene met een gat in de grond, waar je vervolgens mag gaan boven hangen :) naast iedere wc hangt er ook een soort van mini-tuinslang met sproeier der op, deze wordt gebruikt om heel de vloer proper te maken (en als een douche achter te laten) wanneer je je behoefte hebt gedaan :)

de indonesische man heeft over het algemeen een gigantische baby-face en degene die al wat baardgroei hebben laten dit dan ook trots staan. dit reseulteert in hier en daar een kin met een stuk of vier extreem lange haartjes op (meer dan 10 zijn het er nooit, believe you me) en sommige mannen zien er dan ook nogal vreemd uit :)

zo, de rest is voor een andere keer (wanneer ik mssn nog wat leuke fun-facts kan geven of es iets interessant te vertellen heb). oh ja :) misschien nog hetgeen wat jullie zich het meest afvragen: het weer. het is hier gemiddeld 30° en zeer drukkend doordat ik mij hier op het ogenblik in het regenseizoen bevind. gelukkig is er airco in mijn kamer ;) we lopen hier ook 7u voor op jullie, waardoor je me misschien wat makkelijker zal mislopen op skype. de zon komt op rond 5u 's ochtends (heb ik mij laten vertellen) en gaat plots onder om 6u 's avonds (weet ik uit eigen ervaring) en dan is het ineens stikdonker :)

maar volgende keer dus meer van dit :) ik mis jullie verschrikkelijk, maar mijn lieve schattie nog het meest.

X tot snel!